Tot Jaro Timmermans verbazing was alles weer gelukt die ochtend. Hij had zijn oogleden tijdig van elkaar gekregen. In de badkamerspiegel had iemand hem aangekeken die voor zijn terminale broer kon doorgaan. Even had hij getwijfeld of hij de dag wel aankon. De wallen onder zijn ogen wierpen ernstige twijfels op; zijn brein leek met prikkeldraad omwikkeld; tussen zijn lamlendigheid en tijdig in de tram zitten lag een oceaan van onuitvoerbaarheid – en toch had hij zich over alle hindernissen heen gezet. Tijdens het douchen kreeg hij er zelfs een beetje zin in. De wegligging van zijn scheermes was subliem. Met iedere stoppel viel wat lusteloosheid van hem af. Hij had zelfs nog tijd voor een pizzapunt van gisteravond en een kopje koffie. Twee minuten voordat de tram vertrok zat hij al en nu, terwijl de lentezon monter in de cabine scheen en Jaro voor het eerst in lange tijd eens zin had in de werkdag, besefte hij pas dat hij nog naakt was.
Lees verder via de link: https://tijdschriftlandauer.nl/proza/michael-kaptein/